31 de maio de 2013

LOS DEL 97, "FANFIC"

El capitán Alatriste…
El capitán Alatriste, como todas las mañanas, puso su jubón, sus calzas y sus botas con más de ocho años en sus pies. Sabía que de esta vez no le sería fácil escapar, la suerte era fugaz como los buenos tiempos. 

Lo primero que dijo en toda la mañana, tras mirar con sus ojos glaucos por la ventana los primeros rayos de sol, fue: 
- Vive Dios, Íñigo. 
He de ser sincero, me asustó. Del capitán ya se sabía que era melancólico de por sí, pero esas palabras me pusieron piel de gallina. Por cuatro ducados de oro había hecho una emboscada y la Santa Sede andaba tras su pellejo. Pero Dios mediante, Quevedo le salvaría una vez más su vida.

David Gesteira Estévez

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Spiderman
Spiderman estaba deprimido. Llevaba años encerrando a criminales y a delincuentes, pero llegó un momento en el que en Nueva york todo era felicidad, mientras él se pasaba todo el día en casa sin hacer nada.
No sabía qué hacer, entonces decidió que lo mejor era encontrar un trabajo para distraerse un poco. Estuvo buscando en el periódico y lo mejor que encontró fue un trabajo en un criadero de arañas, y por casualidad él sabía muy bien cómo era la vida de las arañas así que decidió aceptarlo.
No fue lo que se esperaba, era un trabajo deprimente, lo único que le pasó fue que lo mordió una araña.
Ese día cuando iba a volver para casa usando su tela de araña para colgarse de los edificios notó que ya no funcionaba. Era extraño, pero se sentía una persona normal y eso no le gustaba.
Al día siguiente, en el trabajo, pensó que para volver a tener sus poderes tendría que ser picado por otra araña y así lo hizo.
Murió a los tres días por envenenamiento.
Jose Domínguez Vázquez
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Rúa Carbón
Un año más tarde, Paula volvió a Donosti, como siempre. Ya hiciera sus exámenes de selectividad y ese año empezaría a estudiar arquitectura. Lo primero que vio al llegar fue a Nekane, su abuela. Al lado estaba Amaya, su prima preferida, y detrás Tomás, que estudiaba medicina. La miraban con cara de pena, una pena profunda. Ella se imaginó lo peor. Martín apareció por las escaleras del piso de arriba, y la miró con los ojos rojos, de llorar. Había pasado un año desde que lo viera por última vez.
-Paula, no puedo salir de Rúa Carbón, ETA tiene que seguir luchando por nuestros derechos como nación.
-Martín, mi padre murió poniendo una bomba, eses fueron sus derechos.
Paula entró rápidamente en casa de Nekane, y antes de cerrar la puerta, una lágrima cayó por su mejilla.
-Espero, porque te quiero, que tú seas capaz de escapar de tu propia sangre, y no seas otro Iñaki.
Celia Pérez Martínez
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Phineas y Ferb
-Phineas, mamá ha ido al cine con unas amigas y ¡me ha dejado al mando! así que os estoy vigilando.- dijo Candance con cara seria.
-Oye Ferb, ¿qué vamos a hacer hoy?- preguntó Phineas como siempre y, para variar, Ferb lo miró pensativo.
Mientras, Perry ya estaba en el cuartel secreto.
-Doofenshmirtz ha comprado unos artilugios peligrosos, ve allí y desbarata sus planes.- Perry se fue después de haber escuchado a Monogram.
Phineas y Ferb estaban en el jardín, donde entraban camiones con mercancía, -¿Qué estáis haciendo?- preguntó Isabella de forma inocente.
-Vamos a hacer una casa en las nubes.- Respondió Phineas.
-Hola.- Saludaron Buford y Baljeet.
-Perry, que sorpresa y con eso quiero decir que no es ninguna sorpresa- dijo Doofenshmirtz atrapándolo.-Mira, este es el desintegrineitor, su rayo desintegra todo lo que toca.-
-¡Se lo voy a decir a mamá!-dijo Candace alterada sacando su móvil al ver a sus hermanos.-No me coge el teléfono, ¡ah ya está aquí!-dijo viendo el coche de su madre en el garaje. Y se fue corriendo a buscarla.
Mientras Perry y Doofenshmirtz ya estaban luchando. Con una patada el desintegraneitor comenzó a disparar aleatoriamente y, por casualidad, uno de sus rayos le dio a la creación de Phineas y Ferb, justo cuando Candace salía al jardín tirando de su madre.
-P p p p pero, ¿qué ha pasado?, ha desaparecido-dijo ella.
-Venga niños entrad que se está haciendo de noche-les dijo a todos la madre de Candace.
Irene Gómez Rodríguez

LOS DEL 97, "TÚ, ¿CÓMO TE TRADUCES EN PALABRAS?"

Una de las personas más importantes para mí es Martín, tiene un año y lo que más le gusta es comer. Lo primero que hay que decir es que tiene unos ojos enormes, azul charca de ranas. Y le brillan al ver a su madrina, que soy yo. Desde que llega de la guardería no para de reír, de jugar y de incordiar a su abuela. A la hora de dormir la siesta se pone de pie en la cuna y sonríe maliciosamente. Entonces yo intento que se duerma y él, orgulloso, me tira del pelo, me escupe en la cara  y se ríe. Si no fuera porque es un bebé, diría que lo hace con malicia. Su comida favorita son los ‘Gusanitos’, Y su juguete favorito es un cochecito en el que se pasea por casa. Un día se tirará por las escaleras, ya que no tiene miedo de nada. Desde pequeñito se me escapa de los brazos y se tira de la cama. Sin duda el objeto que más le apasiona es mi móvil, lanzarlo al aire y ver como me da un mini-infarto. Su canción favorita es la de Caillou, y dentro de poco ya podrá cantarla porque empieza a decir ‘Mamá’, ‘Papá’ y ‘Tata’.
Yurena De Oliveira Puime
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
Yo soy bastante tímida y callada. También soy algo nerviosa e inquieta a veces.
Me gusta respetar a los demás y pensar mis acciones antes de llevarlas a cabo. Y no me parece bien cuando se cometen injusticias, por eso, intento no hacerlo yo.
Me molesta la gente que aparenta ser lo que no es y la que hace sufrir a los demás solo por diversión.
En cuanto a mis gustos, los libros románticos, pero no empalagosos, y la música con ritmo, son mis dos cosas preferidas. Porque las puedo hacer al mismo tiempo.
Mi sueño es trabajar de lo que me gusta, no quiero ser rica, simplemente tener dinero suficiente para vivir.
Irene Gómez Rodríguez
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
-   Si tuvieras que definirte en una palabra, ¿Cuál sería? – me pregunta mi hermano mientras cenamos.
-         No creo que una palabra me defina.- le respondo.
Y es que cada uno somos mil cosas.  A mí me apasiona la biología, la anatomía o la química, y me gustaría ser oncóloga o cardióloga. Pero también amo la naturaleza, los paseos por el río los días de calor y los animales, en especial mis patitos o mi gato. Odio el olor a gasolina y el arte moderno. Me encanta el queso, cualquier queso, el chocolate o los Lacasitos. Me pasaría la vida leyendo novelas, de cualquier tema, sentada en la playa al sol, o en el jardín de mi casa, con un Trina Tropical al lado.
Algún día visitaré Escocia, un lugar que para mí es mágico. Aunque también es mágico tumbarse en el césped mientras escucho  ‘Welcome to the jungle’ o ‘Knockin on Heavens Door’, dos de mis canciones preferidas.
Sentir el viento en la cara un día de tormenta, o ver los relámpagos y sentirse protegido en casa. Dormirse con el sonido de la lluvia de fondo, ir a la playa de noche o mojar los pies en una fuente en verano son para mí,  placeres de la vida.
Cada uno somos un mundo, y la única palabra que puede definirnos es  ‘Únicos’.

Celia Pérez Martínez

28 de maio de 2013

23 de maio de 2013

XERADOR DE OPERACIÓNS ARITMÉTICAS

Sumar y restar é unha web que ofrece un xerador automático de operacións aritméticas: sumas, restas, multiplicacións e divisións coas que desenvolver nos rapaces as habilidades no cálculo.

20 de maio de 2013

CHIQUITUBE

ChiquiTube é unha plataforma de vídeos extraídos de Youtube dirixida ao público infantil (0 a 5 anos). Os vídeos, previamente filtrados, inclúen só contidos educativos, pedagóxicos e lúdicos para os máis pequenos.
















17 de maio de 2013

17 DE MAIO, DÍA INTERNACIONAL DE INTERNET

Con motivo da celebración do Día Internacional de Internet, Google resume, nun vídeo ilustrativo, a historia da programación e de Internet, dende os inicios ata o momento actual.

LOS DEL 97, "LA PRIMERA VEZ..."

Todos me decían que algún día tenía que pasar. Pero yo no quería otro. Me gustaba él, blanquito y poco común. 
Esta historia empezó un 26 de Abril. 
Me dolía, sangraba, pero yo no paraba, seguía tocándolo...
Escuché a mi madre entrando en casa. Muchas veces me había dicho que debía dejar que las cosas pasasen por su propio pie. Pero yo quería saber lo que se sentía, aunque tampoco me quería despedir de él. 
Me dolía mucho, cada vez más. Hasta el momento que me relajé. 
¡Sí! ¡Por fin! - Grité con entusiasmo.
Ya lo tenía entre mis brazos, lo guardaría toda la vida. El primer diente que me cayó. Como antes os dije era blanquito y poco común porque me naciera con forma de pétalo de rosa.
Sufrí mucho mientras lo tocaba para que se soltara. 
Pocos meses después me nació otro pero ya no fue lo mismo. Este era un diente normal y no mi diente peculiar. 
Marta Costa Gil
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX 
La primera vez que vi a mi prima Emma sentí mucha alegría. Había nacido el día anterior y verla tan pequeña me provocó una sensación increíble. 
Aquel día me había quedado cuidando de Pedro, su hermano. Cuando fuimos a la clínica, mi tío venía hacia nosotros. 
Cogió a Pedro en brazos y se echó a llorar de alegría. Nos llevó a ver a la pequeña. 
Mi tía estaba acostada en la cma y Emma en la cuna. Su hermano se acercó y le tarareó una nana. No podía comprender como con solo cuatro años, podía demostrar lo mucho que quería a un bebé que acababa de conocer. 
Aquel fue uno de los mejores días de mi vida, sentí felicidad y ganas de llorar al mismo tiempo. 
Mi tío me la puso en brazos, era muy pequeña, pero preciosa. Desde aquel momento supe que ella y Pedro serían para mí como unos hermanos, porque los querría como tal. 
Irene Gómez Rodríguez
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Era un cálido día de verano. Tendría unos tres o cuatro años cuando fui por primera vez. Yo no me enteraba ni a dónde iba ni por qué, pero como cualquier niño estaba ilusionado. 
Mis padres me dijeron que íbamos a la playa y como nunca fuera aún no sabía muy bien cómo era. 
Estaba nervioso y después de bajarme del coche y andar un rato, vi aquel lugar lleno de arena, y cuando se acababa la arena empezaba aquel inmenso mar que no tenía fin y se perdía en el horizonte. 
Mi primera sensación fue de miedo ya que parecía un lugar peligroso, pero poco a poco el miedo fue desapareciendo y me empezó a gustar. 
Pero aún así no me metía porque el agua estaba muy fría y al salir la arena se pegaba a los pies y era muy desagradable. 
Cuando me fui de allí me quedé con ganas de volver. 
Jose Domínguez Vázquez

O CARACOL SERAFÍN

El caracol Serafín é un entretido conto/xogo interactivo co que pasar un bo rato.
Na modalidade de conto, podemos elixir se escoitalo enteiro ou por capítulos. Tamén podemos elixir o idioma.

XOGOS PARA COMPRENDER

Aquí temos algunhas propostas para mellorar a competencia en comunicación lingüística en familia.

14 de maio de 2013

LETRAS GALEGAS 2013, ROBERTO VIDAL BOLAÑO

Roberto Vidal Bolaño, autor, director, actor e escenógrafo, foi un home de referencia para o teatro, o audiovisual e a cultura galega en xeral.
El mesmo defíníase como:
"un señor maior con sombreiro e bigote, que de xeito absolutamente irresponsable, persiste na estúpida teima de vivir por e para unha das profesións, hoxe en día, máis absurdas do mundo e sen embargo por iso máis grandiosas."
Para conmemorar o día mantemos a exposición sobre Rosalía coa que, no mes dos libros, conmemoramos os 150 anos da publicación de Cantares Gallegos. Para visitala, elaboramos unha guía didáctica e, no préstamo, regalamos un marcapáxinas.
Presentamos tamén as exposicións que difunde a Secretaría Xeral de Política Lingüística, nas que se fai un percorrido polos momentos máis significativos da biografía de Vidal Bolaño e as múltiples facetas que desenvolveu ao longo da súa vida.
E ademais seleccionamos, xunto con Dinamización Lingüística, a seguinte compilación de recursos para celebrar o día:
  • Telexornal do CPI dos Dices (Rois)
  • Presentación Prezi do CEIP Condesa de Fenosa (O Barco)
          
  • Presentación do blog da bilioteca "Saturnino Hermida" do IES Concepción Arenal (Ferrol)

    View more presentations or Upload your own.

TAL COMO ERAMOS (5)

A solución do reto 4:
E o último reto deste curso, o número 5:

HUMOR

LOS DEL 97, "DICCIONARIOLOCO"

Palabras inventadas:
Animarmario: armario donde se pueden guardar todo tipo de animales.
Arrozín: ave de pequeño tamaño muy abundante en China.
Atazato: máquina para atar los zapatos.
Calcetobola: manera de doblar los calcetines en la que adquieren forma de pelota.
Casimiro: tipo de ceguera parcial.
Corticadas: cortinas anticuadas. Son esas cortinas que cuando las ves, crees no haber conocido nada tan viejo en la vida.
Craca: rotura de algo sólido.
Entrenadador: cualquier persona, animal o cosa que hay entre dos nadadores.
Estornudador: persona que se dedica a estornudar a cambio de dinero.
Gatitis: enfermedad que hace que las personas quieran parecerse a los gatos.
Guarrúpedo: persona que camina sobre pies muy sucios.
Lechucino: instrumento musical que hipnotiza a las lechuzas.
Libroteca: depósito de libros anónimos.
Maderonauta: persona que se dedica a cortar árboles.
Móvilman: móvil y mando a la vez.
Penosérrimo: superlativo de penoso
Quéter: utensilio que usan, especialmente los montañeros, para llevar agua muy fría.
Títrico: tigre de tres colores.
Uniropa: persona que solo tiene una pieza de ropa.
Palabras ya existentes pero con un nuevo significado:
Barómetro: instrumento que señala la lejanía o cercanía de un bar.
Bermudas: observar a las que no hablan.
Bigote: dos gotas.
Campeones: juego que consiste en hacer girar los peones en el campo.
Cartulina: cartón pequeño.
GPS: Guardia de Protección Salvaje.
Ordenador: persona que ordena todo lo que ve.
Pelagatos: peluquero para el público felino.
Sombrero: persona que hace sombras.

FÍSICA E QUÍMICA INTERACTIVA

Claudia García Martinez y Antonio Morillo Nieto manteñen este espazo con contidos de Física e Química de 3º da ESO.
Os temas que abordan son diversos: o método científico, a medida, a clasificación da materia, o átomo, as reaccións químicas...

APP GRATUÍTA DE CONTA CONTOS

Canal Lector ofrece unha aplicación gratuíta para móviles: Decuento, 30 vídeo-relatos que se poden disfrutar cunha tableta ou un smatphone.

RECURSOS PARA OS MÁIS PEQUENOS

Childtopia son todo un referente en recursos escolares para Infantil e Primaria: puzles, manualidades, adiviñas, contos, actividades con números ou letras... o seu obxectivo é ofrecer xogos lúdicos e educativos para os máis pequenos.

13 de maio de 2013

CÁLCULO

+G3NI é un xerador de exercicios de cálculo con números reais. Está pensado como instrumento para o profesor a fin de poder obter de forma rápida, aleatoria e personalizada diferentes follas de exercicios de operacións con números naturais, enteiros, racionais, potencias e radicais.
Cada tema ten apartados e subapartados que permiten adaptar a dificultade ás necesidades específicas de cada alumno.

HISTORIAS EN INGLÉS

212 audio historias interactivas en inglés; clasificadas por nivel de coñecementos da lingua.


10 de maio de 2013

PASAPALABRA MATEMÁTICO

Blogicmates é un blog de matemáticas para o tercer ciclo de primaria. Nel podemos encontrar un xogo do Pasapalabra, onde todas as preguntas versan sobre conceptos matemáticos.

CURIOSIDADES DO ALFABETO

O khmer, idioma oficial de Cambodja, ten o alfabeto máis longo do mundo con 72 letras das que 32 son vogais. Pola contra, a súa gramática é tremendamente sinxela comparada co castelán; non existen os tempos verbais, nin o xénero, nin o número e tampouco os artigos.
No outro extremo está o rotocas, que se fala na illa de Bougainville pertencente a Nova Guinea. O seu abecedario só contén 12 letras: cinco vogais e sete consoantes do alfabeto latino moderno.

8 de maio de 2013

VIAXE DOS CLUBS DE LECTURA E ESCRITURA

O club de lectura "Muchachada lectora" e o de escritura "Los del 97" uníronse na viaxe a Santiago para:
  • Visitar o MUPEGA (Museo Pedagóxico de Galicia).
  • Coñecer os espazos exteriores da Cidade da Cultura
  • Realizar un roteiro pola zona monumental de Santiago, no que, lendo mapas, indicacións das rúas, carteis, imaxes... ou falando coa xente, descubran a cidade.
Este foi o noso percorrido:

3 de maio de 2013

LOS DEL 97, "MIENTRAS DORMIMOS"

La razón del desorden de mi habitación
El sujeto nº 29 acababa de dormirse cuando Snape, de nombre Peine, comenzó su descenso hasta Valle Parqué. Su misión de esa noche era rescatar a Goma Del Pelo de la mesilla.
 Desde la otra punta del dormitorio, Zapatilla se levantó, y se colocó debajo de Snape, para que no cayera al suelo. A las 10:07 todos estaban en sus posiciones.
Con cuidado para no despertar al sujeto nº 29, Despertador y Tucán, la lámpara, extendían un hilo que se había ido soltando de Sábana.
Calcetín y Calcetina, desde Alfombra, vigilaban las operaciones, para evitar cualquier accidente o imprevisto. Chancla estaba también, preparada para la operación de vuelta.
De golpe, la puerta se abrió y entró mamá. Todos se hicieron los muertos.
-Clara, despierta.
-¿Qué pasa mamá?
-Te he dicho mil veces que no dejes todo tirado en el suelo antes de dormir, así que quiero que coloques esa pulsera, la chancla, la zapatilla y esos calcetines antes de dormirte.
-Pero mam…
-He dicho que lo hagas, y mañana ya hablaremos.
Celia Pérez Martínez 
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Era domingo por la mañana, me acababa de levantar de la cama y aún estaba algo dormida. Fui caminando lentamente hacia el armario mientras bostezaba. Abrí la puerta y salió disparada hacia mí una camiseta. Me costó reaccionar, pero lo conseguí y me puse a gritar.
Estaba sola en casa y muy asustada por no saber lo que pasaba. Encendí la radio para distraerme y olvidar lo que había pasado, haciéndome a la idea de que todo habían sido imaginaciones mías.
Giré la cabeza de nuevo hacia el armario, no me lo podía creer, la ropa estaba bailando. En lugar de sentir miedo otra vez, me entraron muchísimas ganar de bailar también. Todo era muy extraño, yo moviéndome al ritmo de la música con prendas de ropa que tienen vida propia.
Grité, me levanté muy rápido de la cama. Todo había sido un sueño, había sido tan real. Lo pasé bastante mal, pero tengo que reconocer que hubiera sido divertido.
Irene  Gómez Rodríguez 
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Todo parecía normal, un día cualquiera. Pero no lo era. Hacía unos días que la patética de mi hermana me desordenaba la habitación mientras dormía.
Como de costumbre me levanté, preparé el desayuno para mis hermanos y subí a la habitación para vestirme.
En el instante en el que abrí la puerta vi que algo se movía debajo de mi cama.
No voy a mentiros, tenía mucho miedo. Pero era mayor la intriga de saber qué era lo que acababa de mover mis sábanas. ¿Sería el travieso de mi perro Pancho?, ¿o quizás nos estarían invadiendo los extraterrestres?
Levanté las sábanas. Qué raro, allí solo estaba el osito que me regalara mi madre por el cumpleaños.
Justo entonces entró mi hermana corriendo por la puerta diciéndome que no lo tocara, que ese oso le había hablado por la noche.
Pensé que mi hermana mentía o se estaba riendo de mí, pero cuando ella salió por la puerta mi oso se levantó y empezó a bailar.
No me lo podía creer. Entonces seguro que había sido él quien cambiara las cosas de sitio todos estos días.
Marta Costa Gil